Έχετε υποχρέωση να εφοδιασθείτε με άδεια και να καταβάλετε πνευματικά δικαιώματα από τη στιγμή που χρησιμοποιείτε τα MP3 για την δημόσια εκτέλεση μουσικής εντός της επιχειρήσεώς σας, αφ’ενός μεν διότι με την αγορά τους και την καταβολή της αξίας τους δεν σημαίνει αυτομάτως ότι αποκτήσατε και τα δικαιώματα των δημιουργών πάνω στα έργα τους που περιέχονται στα συγκεκριμένα MP3, αλλά έχετε απλώς και μόνο το δικαίωμα να το χρησιμοποιείτε για δική σας ακρόαση (ιδιωτική χρήση).
Συγκεκριμένα, όπως ορίζει το άρθρο 17 του Ν. 2121/1993, η μεταβίβαση της κυριότητος του υλικού φορέα όπου έχει ενσωματωθεί το πνευματικό έργο, δεν επιφέρει και μεταβίβαση του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας, σύμφωνα δε με το άρθρο 18 παρ. 1 του Ν. 2121/1993 «…Δεν αποτελεί ιδιωτική χρήση η χρήση στο πλαίσιο μιας επιχείρησης ή μιας υπηρεσίας ή ενός οργανισμού….».

Έχετε υποχρέωση να εφοδιασθείτε με άδεια δημοσίας εκτελέσεως μουσικής από την ΕΔΕΜ και να καταβάλετε τα αναλογούντα πνευματικά δικαιώματα, διότι δεν έχει σημασία ο τρόπος και – ιδίως – το μέσον μεταδόσεως / αναμεταδόσεως , δηλ. δημοσίας εκτελέσεως μουσικής εντός του χώρου μιάς επιχειρήσεως, όπως ορίζει ρητά και το άρθρο 3 παρ. 1 του Ν. 2121/1993, σύμφωνα με το οποίο «….ο  δημιουργός έχει δικαίωμα να επιτρέπει ή να απαγορεύει « …….ζ) τη μετάδοση ή αναμετάδοση των έργων τους στο κοινό με τη ραδιοφωνία και την τηλεόραση, με ηλεκτρομαγνητικά κύματα ή καλώδια ή άλλους υλικούς αγωγούς, ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, παραλλήλως προς την επιφάνεια της γής ή μέσω δορυφόρων …..…».

Επίσης, σύμφωνα με γνωμοδοτήσεις α) Εισαγ.Α.Π. 827/1994, β) Καθ. Λ.Κοτσίρη και γ) Δρ. Γ.Κρίππα, η μετάδοση εκ δέκτου ραδιοφώνου ή τηλεοράσεως εγκατεστημένου μονίμως ή επ’ ευκαιρία, αποτελεί νέα χρήση , ως ξεχωριστή μορφή δημόσιας εκτελέσεως, και επομένως υπόκειται στην άδεια του πνευματικού δημιουργού.

Η καταβολή συνδρομής στο κάθε συνδρομητικό κανάλι, σας παρέχει τη δυνατότητα να λαμβάνετε το σήμα του για την ιδιωτική και προσωπική σας χρήση και όχι για να το χρησιμοποιείτε στα πλαίσια λειτουργίας της επιχειρήσεώς σας.

Όπως δηλαδή με την αγορά ή την ενοικίαση ενός πιάνου και την καταβολή του σχετικού ποσού, δεν σημαίνει ότι δικαιούσθε να προβαίνετε σε δημόσια εκτέλεση μουσικής με το συγκεκριμένο αυτό πιάνο, χωρίς να καταβάλετε δικαιώματα στην ΕΔΕΜ και χωρίς να λάβετε την προηγούμενη γραπτή άδειά της.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Ίδια απάντηση με την προηγούμενη ερώτηση όσον αφορά τον τρόπο αποκτήσεως της μουσικής, με την σημαντική επισήμανση ότι εφόσον «κατεβάζετε» τα τραγούδια από παράνομες ιστοσελίδες , τότε γίνεσθε αυτομάτως συνεργοί σε αδίκημα δηλαδή αυτό της αποδοχής προϊόντος εγκλήματος και έτσι, θα έχετε συνέπειες και κυρώσεις και για τις δύο πράξεις (δηλ. και παράνομη λήψη τραγουδιών από το διαδίκτυο και παράνομη – στη συνέχεια – δημόσια εκτέλεση αυτών).

Ένας Ο.Σ.Δ.  εκπροσωπεί τους μουσικοσυνθέτες και στιχουργούς, Έλληνες και ξένους και ειδικότερα, τους μεν Έλληνες, δυνάμει συμβάσεων εκχωρήσεως – μεταβιβάσεως, τους δε ξένους μέσω συμβάσεων αλληλοεκπροσωπήσεως που έχει συνάψει ο Οργανισμός  με τις αντίστοιχες εταιρίες της αλλοδαπής στις οποίες ανήκουν και είναι μέλη.

Προβλέπονται οι εξής κυρώσεις:

Α) Προληπτικώς, σύμφωνα με το άρθρο 63 παρ. 1 , απαγόρευση της

πράξεως με την οποία απειλείται προσβολή της πνευματικής ιδιοκτησίας.

Β) Αστικές κυρώσεις, σύμφωνα με το άρθρο 65 και

Γ) Ποινικές Κυρώσεις, σύμφωνα με το άρθρο 66 του Ν. 2121/1993, με

παρεπόμενη ποινή την αφαίρεση της άδειας λειτουργίας της

επιχειρήσεως.

Ειδικώτερα:

Σύμφωνα με το άρθρο 65 του Ν. 2121/1993 «… 1. Σε κάθε περίπτωση προσβολής της πνευματικής ιδιοκτησίας ή του συγγενικού δικαιώματος ο δημιουργός ή ο δικαιούχος του συγγενικού δικαιώματος μπορεί να αξιώσει την αναγνώριση του δικαιώματός του, την άρση της προσβολής και την παράλειψή της στο μέλλον. 2. Όποιος υπαιτίως προσέβαλε την πνευματική ιδιοκτησία ή τα συγγενικά δικαιώματα άλλου υποχρεούται σε αποζημίωση και ικανοποίηση της ηθικής βλάβης. Η αποζημίωση δεν μπορεί να είναι κατώτερη από το διπλάσιο της αμοιβής που συνήθως ή κατά νόμο καταβάλλεται για το είδος της εκμετάλλευσης που έκανε χωρίς την άδεια ο υπόχρεος. 3. Αντί για αποζημίωση και χωρίς να απαιτείται υπαιτιότητα του υποχρέου ο δημιουργός ή ο δικαιούχος του συγγενικού δικαιώματος μπορεί να αξιώσει είτε την καταβολή του ποσού κατά το οποίο ο υπόχρεος έγινε πλουσιότερος από την εκμετάλλευση του έργου ή του αντικειμένου συγγενικού δικαιώματος προβλεπομένης στα άρθρα 46 έως 48 και 51 του παρόντος νόμου χωρίς άδεια του δημιουργού ή του δικαιούχου είτε την καταβολή του κέρδους που ο υπόχρεος αποκόμισε από την εκμετάλλευση αυτή».

Σχετικά δε με τις ποινικές κυρώσεις, το άρθρο 66 του Ν. 2121/1993 ορίζει ότι «….. 1. Τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους και χρηματική ποινή 2.900 -15.000 ευρώ όποιος χωρίς δικαίωμα και κατά παράβαση των διατάξεων του παρόντος νόμου ή διατάξεων των κυρωμένων με νόμο πολυμερών διεθνών συμβάσεων για την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας εγγράφει έργα ή αντίτυπα, αναπαράγει αυτά άμεσα ή έμμεσα, προσωρινά ή μόνιμα, με οποιαδήποτε μορφή, εν όλω ή εν μέρει, μεταφράζει, διασκευάζει, προσαρμόζει ή μετατρέπει αυτά, προβαίνει σε διανομή αυτών στο κοινό με πώληση ή με άλλους τρόπους ή κατέχει με σκοπό διανομής, εκμισθώνει, εκτελεί δημόσια, μεταδίδει ραδιοτηλεοπτικά κατά οποιονδήποτε τρόπο, παρουσιάζει στο κοινό έργα ή αντίτυπα με οποιονδήποτε τρόπο, εισάγει αντίτυπα του έργου που παρήχθησαν παράνομα στο εξωτερικό χωρίς τη συναίνεση του δημιουργού και γενικά εκμεταλλεύεται έργα, αντίγραφα ή αντίτυπα που είναι αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας ή προσβάλλει το ηθικό δικαίωμα του πνευματικού δημιουργού να αποφασίζει για τη δημοσίευση του έργου στο κοινό, καθώς και να παρουσιάζει αυτό αναλλοίωτο χωρίς προσθήκες ή περικοπές. (άρθρο 8 παρ.1 Οδηγίας 2001/29).»

Σημειώνεται ότι κατά την μετατροπή της ποινής φυλακίσεως η παρ.  6 του ιδίου άρθρου ορίζει ότι το ποσό της μετατροπής ορίζεται στο δεκαπλάσιο των ορίων του ποσού της μετατροπής που προβλέπονται κάθε φορά στον Ποινικό Κώδικα, το όριο δε αυτό σήμερα ανέρχεται σε 5,00 ΕΥΡΩ ημερησίως (πλέον προσαυξήσεως 92% περίπου υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου).

Έτσι λοιπόν συνοπτικώς και επιγραμματικώς, ο Οργανισμός Ψ  ως οργανισμός συλλογικής διαχείρισης και προστασίας του περιουσιακού δικαιώματος των πνευματικών δημιουργών έχει δικαίωμα από τον Νόμο α) να απαγορεύσει τη μετάδοση μουσικής προσφεύγοντας στην Εισαγγελία και το οικείο Αστυνομικό Τμήμα όπου ανήκει το κατάστημα, σύμφωνα με τα άρθρα 3 και 63 του Ν. 2121/ 1993, β) να υποβάλει έγκληση εναντίον του παράνομου χρήστη καταγγέλλοντας το αδίκημα της κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας  σύμφωνα με το άρθρο 66 του Ν. 2121/1993 γ) να εγείρει αγωγή αξιώνοντας την καταβολή των πνευματικών δικαιωμάτων σύμφωνα με το άρθρο 65 του Ν. 2121/1993.

Ο καλλιτέχνης Χ, που παρουσίασε το πρόγραμμα στο Κέντρο Διασκεδάσεως, έλαβε την αμοιβή που αφορά την εργασία του και μόνο για την παρουσίαση του προγράμματος ως εκτελεστής – ερμηνευτής και όχι ως πνευματικός δημιουργός.

Το περιουσιακό του δικαίωμα και τις εξουσίες που απορρέουν από αυτό, ως πνευματικός δημιουργός όμως, τις έχει εκχωρήσει και μεταβιβάσει προς την ΕΔΕΜ , με αποτέλεσμα ότι η ΕΔΕΜ είναι  η μόνη που δικαιούται να χορηγήσει την προηγούμενη γραπτή άδειά της και να εισπράξει τα αναλογούντα πνευματικά δικαιώματα.

ΣΗΜ.: Η ίδια απάντηση αρμόζει και στις περιπτώσεις διοργανώσεως

συναυλιών από νομικά ή φυσικά πρόσωπα, που κατέβαλαν αμοιβή στους καλλιτέχνες και επομένως δεν υποχρεούνται να καταβάλλουν δικαιώματα στην ΕΔΕΜ, όπως έχει δεχθεί και ο Α.Π. με την υπ’ αριθ. 638/2003 απόφασή του.

Προστατεύονται τα δικαιώματα των δημιουργών, ακόμη και μετά το θάνατό τους, όπως δε ορίζει σχετικώς το άρθρο 29 του Ν. 2121/1993, η πνευματική ιδιοκτησία διαρκεί όσο η ζωή του δημιουργού και εβδομήντα (70) χρόνια μετά το θάνατό του, που υπολογίζονται από την 1η Ιανουαρίου του έτους το οποίο έπεται του θανάτου του δημιουργού. Συνεπώς, εάν δεν έχουν παρέλθει 70 έτη από το θάνατο του συνθέτη, οι κληρονόμοι του, έχουν δικαίωμα στο πνευματικό του έργο.

Κρίσιμο στοιχείο εν προκειμένω είναι η εκμετάλλευση του συγκεκριμένου

χώρου – επιχειρήσεως όπου πραγματοποιήθηκε η γαμήλια εκδήλωση.

Συνεπώς αυτός είναι υπεύθυνος, τόσο αστικά, όσο και ποινικά, απέναντι

στην ΕΔΕΜ για την λήψη της προηγούμενης γραπτής αδείας δημόσιας

εκτέλεσης και την καταβολή των αναλογούντων πνευματικών  δικαιωμάτων, αφού το άρθρο 18 παρ. 1 του Ν. 2121/1993 ρητώς ορίζει ότι δεν αποτελεί ιδιωτική χρήση , η χρήση ενός πνευματικού έργου που γίνεται στο  πλαίσιο μιας επιχείρησης ή μιας υπηρεσίας ή ενός οργανισμού.

Δεδομένου ότι σύμφωνα με το άρθρο 55 παρ. 1 του Ν. 2121/1993 οι οργανισμοί, (άρα και η ΕΔΕΜ ) δικαιούνται να προβαίνουν, σε κάθε διοικητική ή δικαστική ή εξώδικη ενέργεια για τη νόμιμη προστασία των δικαιωμάτων των δημιουργών ή των δικαιοδόχων τους και ιδίως να υποβάλλουν αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων, να εγείρουν αγωγές, να ασκούν ένδικα μέσα, να υποβάλλουν μηνύσεις και εγκλήσεις, να παρίστανται ως πολιτικώς ενάγοντες, να ζητούν την απαγόρευση πράξεων που προσβάλλουν το δικαίωμα ως προς τις εξουσίες που τους έχουν ανατεθεί, τούτο σημαίνει ότι αποτελεί δικαίωμα της ΕΔΕΜ να πραγματοποιεί τους αναγκαίους ελέγχους για να διαπιστώνει την τέλεση ή μη αδικήματος και γενικώς την παραβίαση ή μη της νομοθεσίας περί πνευματικής ιδιοκτησίας, όπως ορίζουν ρητώς οι σχετικές διατάξεις.

Ειδικώτερα, δικαιούται ο Οργανισμός  να πραγματοποιεί ελέγχους για να διαπιστώσει εάν «επίκειται» τέλεση πράξης προσβολής ιδιοκτησίας , ή εάν έχει καθυστερήσει η καταβολή της αμοιβής πέραν των 2 ημερών, βάσει του άρθρου 63 παρ. 1. του Ν. 2121/1993 που ρητώς ορίζει ότι «…….Σε κάθε περίπτωση όπου επίκειται η τέλεση πράξης προσβολής της πνευματικής ιδιοκτησίας όπως όταν, χωρίς να υπάρχει η απαιτούμενη άδεια του δημιουργού, πρόκειται να γίνει δημόσια εκτέλεση θεατρικού ή κινηματογραφικού ή μουσικού έργου, η κατά τόπον αρμόδια αστυνομική αρχή οφείλει να απαγορεύει την πράξη αυτή ύστερα από αίτηση του δημιουργού ή των δικαιοδόχων του. Η εισαγγελική αρχή, εφόσον της ζητηθεί, οφείλει να δώσει σχετική εντολή στην αστυνομική αρχή. Το ίδιο ισχύει και όταν η δημόσια εκτέλεση άρχισε μεν με άδεια του δημιουργού, αλλά η καταβολή της οφειλόμενης αμοιβής καθυστερεί περισσότερο από δύο μέρες….»

Τους ελέγχους αυτούς, ο Οργανισμός  δικαιούται να τους πραγματοποιεί με την σύμπραξη της αρμόδιας Αρχής, αφού, σύμφωνα με το άρθρο 55 παρ. 1 εδ. ζ’ του Ν. 2121/1993, «…… οι οργανισμοί   έχουν μεταξύ άλλων και την αρμοδιότητα να ενεργούν με σύμπραξη της δημόσιας αρχής ή κατά τη διαδικασία του άρθρου 64 του Ν. 2121/93, τους αναγκαίους ελέγχους σε όλα τα καταστήματα πώλησης, ή ενοικίασης ή δανεισμού αντιτύπων ή δημόσιας εκτελέσεως των έργων που προστατεύουν για να διαπιστώσουν αν οι πράξεις αυτές προσβάλλουν την πνευματική ιδιοκτησία».

Σχετικά με τη διαδικασία του άρθρου 64 του Ν. 2121/1993, ρητώς ορίζεται ότι «……εφόσον πιθανολογείται προσβολή της πνευματικής ιδιοκτησίας ή συγγενικού δικαιώματος προβλεπομένου στα άρθρα 46 έως 48 και 51 του παρόντος νόμου, το Μονομελές Πρωτοδικείο διατάσσει ως ασφαλιστικό μέτρο τη συντηρητική κατάσχεση των αντικειμένων που κατέχονται από τον καθ’ ού και αποτελούν μέσο τέλεσης ή προϊόν ή απόδειξη της προσβολής….».

Το εμπορικό κατάστημα ως κατηγορία επιχειρήσεως, σύμφωνα με το

άρθρο 18 παρ. 1 του Ν. 2121/1993, δεν εξαιρείται από τον νόμο, αφού ρητά ορίζεται ότι δεν αποτελεί ιδιωτική χρήση η χρήση στο πλαίσιο μιάς επιχείρησης ή μιάς υπηρεσίας ή ενός οργανισμού.

Η επίκληση εκ μέρους του επιχειρηματία ότι η μουσική δεν παίζει καθοριστικό ρόλο στη λειτουργία του (δηλ. «….. έχει δευτερεύοντα χαρακτήρα σε σχέση με το αντικείμενο της εκμετάλλευσης….» ), αποτελεί ένα από τα κριτήρια, για τον καθορισμό του ύψους των δικαιωμάτων, σύμφωνα με το άρθρο 32  του Ν. 2121/1993.

Όπως ορίζει ρητά ο Νόμος 2121/1993 στο άρθρο 3 παρ. 1 και 2 , αλλά και όπως γίνεται παγίως δεκτό, τόσο από τη νομολογία (Α.Π. 907/2003), όσο και από τη Θεωρία (Διονυσίας Καλλινίκου: Πνευματική Ιδιοκτησία: «….. κοινό αποτελούν ο ιδιοκτήτης και οι εργαζόμενοι – υπάλληλοι μιάς επιχειρήσεως…» ,  δημόσια δε  αποτελεί κάθε χρήση του έργου που το κάνει προσιτό σε κύκλο προσώπων ευρύτερο από το στενό κύκλο της οικογένειας ή το άμεσο κοινωνικό  περιβάλλον.

Συνεπώς, ο ισχυρισμός αυτός του χρήστη δεν βασίζεται στο νόμο.

Οι Οργανισμοί «ΕΡΑΤΩ», «ΑΠΟΛΛΩΝ» «GRAMMO»  κλπ. είναι οργανισμοί συλλογικής διαχείρισης συγγενικών δικαιωμάτων για τραγουδιστές, οργανοπαίχτες κλπ. που έχουν δικαίωμα εύλογης αμοιβής, σύμφωνα με το άρθρο 49 για το συγγενικό δικαίωμά τους το οποίο απορρέει από το πνευματικό έργο.

Από την άλλη πλευρά, ο Οργανισμός πχ η ΕΔΕΜ , ως οργανισμός συλλογικής προστασίας και διαχειρίσεως του περιουσιακού δικαιώματος των πνευματικών δημιουργών, ήτοι των συνθετών και των στιχουργών, χορηγεί τις άδειες δημόσιας εκτέλεσης και εισπράττει τα αναλογούντα πνευματικά δικαιώματα.

Συνεπώς, η προσκόμιση εκ μέρους του επιχειρηματία της απόδειξης καταβολής συγγενικών δικαιωμάτων προς τους οργανισμούς «ΕΡΑΤΩ», «ΑΠΟΛΛΩΝ» κλπ. δεν τον απαλλάσσει από την υποχρέωσή του να λάβει την γραπτή άδεια δημοσίας εκτελέσεως από την ΕΔΕΜ για το πνευματικό έργο το οποίο εκτέλεσε δημόσια, πολύ περισσότερο όταν έχει ήδη ασκηθεί ποινική δίωξη εναντίον του.

Αναμεταδίδοντας τη μουσική από MP3 στα κατάστημά του, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι αυτό αποτελεί «προβολή» του έργου του δημιουργού γεγονός που τον απαλλάσσει από την υποχρέωσή του να λάβει άδεια από την ΕΔΕΜ για τη δημόσια εκτέλεση.

Επίσης, η εξοικονόμηση του τιμήματος αγοράς ενός MP3 , ή η οποιαδήποτε πολιτική προώθησης και διάθεσης των προϊόντων των δισκογραφικών εταιριών (ακόμη και δωρεάν) σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί την υποχρέωση του επιχειρηματία να εφοδιασθεί με την άδεια της ΕΔΕΜ εφόσον η μουσική του συγκεκριμένου «δωρεάν» ή «δείγματος» MP3 εκτελείται δημόσια μέσα στην επιχείρησή του.

Τα ανωτέρω ορίζει το άρθρο 17 του Ν. 2121/1993, σύμφωνα με το οποίο η μεταβίβαση της κυριότητος του υλικού φορέα όπου έχει ενσωματωθεί το πνευματικό έργο, δεν επιφέρει και μεταβίβαση του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας.

Συνεπώς, η προβολή των μουσικών έργων των συνθετών από MP3 τα οποία έχουν χαρίσει δισκογραφικές εταιρίες στον επιχειρηματία του Ρ/Σ δεν απαλλάσσει αυτόν από την υποχρέωσή του να ζητήσει την άδεια από την ΕΔΕΜ και να καταβάλει τα αναλογούντα πνευματικά δικαιώματα.

Σημειώνεται, ότι τα ίδια ακριβώς ισχύουν και εάν το ίδιο επιχείρημα προβάλλεται και από επιχειρηματία – ιδιοκτήτη ραδιοφωνικού ή τηλεοπτικού σταθμού.

Για τον υπό στοιχείο Α’ ισχυρισμό, μπορούμε να έχουμε τα ίδια επιχειρήματα όπως όταν επιχειρηματίας καταστήματος ισχυρίζεται το ίδιο (βλ. ερώτηση υπ’ αριθ. 3 ανωτέρω).

Για τον υπό στοιχείο Β’ ισχυρισμό, απαντάμε στον επιχειρηματία ότι δεν μπορεί να ευσταθήσει κάτι τέτοιο διότι όπως ρητώς ορίζεται στο άρθρο 35 παρ. 2 του Ν. 2121/1993, η σύμβαση της ραδιοφωνικής ή τηλεοπτικής μετάδοσης δεν δίνει στον αντισυμβαλλόμενο ραδιοτηλεοπτικό οργανισμό την εξουσία να επιτρέπει αυτός  σε τρίτους τη μετάδοση ή αναμετάδοση του πνευματικού έργου στο κοινό, εφόσον και αυτοί δεν έχουν εφοδιασθεί με νέα, αυτοτελή και ξεχωριστή άδεια.

Επομένως, όλοι οι παραπάνω ισχυρισμοί του επιχειρηματία είναι μη νόμιμοι και δεν λαμβάνονται υπόψη από το Δικαστήριο ως λόγοι απαλλαγής αυτού.

Επίσης, για τον υπό στοιχείο Γ’ ισχυρισμό η απάντηση που δίνουμε στον επιχειρηματία είναι ότι πρόκειται για «νέα χρήση» του προγράμματος και – στην ουσία – πρόκειται για απόκτηση υλικού φορέα με ενσωματωμένο κάποιο πρόγραμμα, οπότε εφαρμόζονται όσα έχουμε ήδη αναφέρει σε προηγούμενη ερώτηση.

Τα εισπραχθέντα πνευματικά δικαιώματα αποδίδονται στους δικαιούχους πνευματικούς δημιουργούς, δύο φορές ετησίως (Ιούνιο και Δεκέμβριο εκάστου έτους), βάσει στοιχείων που εξάγονται από προγράμματα, μαγνητοφωνήσεις, πωλήσεις ψηφιακών δίσκων και βάσει των καταλόγων των έργων που εκτελούν δημόσια οι χρήστες και που οφείλουν να παραδίδουν στην ΕΔΕΜ, σύμφωνα με το άρθρ0 56 παρ. 4 του Ν. 2121/1993.

Σύμφωνα με το άρθρο 2 παρ. 2 του Ν. 2121/1993 οι διασκευές και κάθε άλλη μετατροπή δημοτικών – παραδοσιακών τραγουδιών ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΤΑΙ ΩΣ ΝΕΟ ΕΡΓΟ. Το δημοτικό τραγούδι που έχει γραφεί πριν 100 ή 200 χρόνια έχει γραφεί ως μουσική φωνητική χωρίς το ορχηστικό ή οργανικό μέρος. Το ορχηστικό μέρος έχει γραφεί πρόσφατα , όλα δε τα δημοτικά – παραδοσιακά τραγούδια που εκτελούνται ή μεταδίδονται σήμερα (όπως προκύπτει από όλους τους δίσκους που κυκλοφορούν και το αναφέρουν στην ετικέτα τους) αφού έχουν ενσωματώσει ορχηστική μουσική που γράφτηκε πρόσφατα, ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΔΙΑΣΚΕΥΕΣ και προστατεύονται σύμφωνα με τον νόμο 2121/1993 και μάλιστα για 70 χρόνια από τον θάνατο του διασκευαστή.

Ο Οργανισμός Ψ ως οργανισμός συλλογικής διαχείρισης και προστασίας του περιουσιακού δικαιώματος των πνευματικών δημιουργών έχει δικαίωμα από τον Νόμο α) να απαγορεύσει τη μετάδοση μουσικής προσφεύγοντας στην Εισαγγελία και το οικείο Αστυνομικό Τμήμα όπου ανήκει το κατάστημα, σύμφωνα με τα άρθρα 3 και 63 του Ν. 2121/ 1993, β) να υποβάλει έγκληση εναντίον του παράνομου χρήστη καταγγέλλοντας το αδίκημα της κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας  σύμφωνα με το άρθρο 66 του Ν. 2121/1993 γ) να εγείρει αγωγή αξιώνοντας αποζημίωση και ικανοποίηση της ηθικής βλάβης, αποζημίωση η οποία δεν μπορεί να είναι κατώτερη από το διπλάσιο της αμοιβής που συνήθως ή κατά νόμο καταβάλλεται για το είδος της εκμετάλλευσης που έκανε χωρίς την άδεια ο υπόχρεος, σύμφωνα με το άρθρο 65 του Ν. 2121/1993.

Αυτό απαγορεύεται ρητά στο άρθρο 13 παρ. 6 του Ν. 2121/1993 και άρα, ο χρήστης δεν μπορεί να μεταβιβάσει την άδεια αυτή χωρίς την συναίνεση του δημιουργού. Η άδεια δηλαδή που χορηγείται από την ΕΔΕΜ είναι προσωποπαγής και αφορά μόνο τη συγκεκριμένη επιχείρηση με την συγκεκριμένη νομική μορφή που έχει κατά τη στιγμή εκδόσεώς της.

Επομένως, σε περιπτώσεις μεταβιβάσεως της επιχειρήσεως σε νέο επιχειρηματία, η χορηγηθείσα άδεια δεν έχει ισχύ και πρέπει να εκδοθεί νέα, επ’ ονόματί του.

Ο στιχουργός και ο συνθέτης.

Σύμφωνα με το άρθρο 32 παρ. 1 του Ν. 2121/1993, βάση για τον υπολογισμό του ποσοστού αμοιβής είναι όλα ανεξαιρέτως τα ακαθάριστα έσοδα ή τα έξοδα ή τα συνδυασμένα ακαθάριστα έσοδα και έξοδα τα οποία πραγματοποιούνται από την δραστηριότητα του χρήστη και προέρχονται από την εκ μέρους του εκμετάλλευση του πνευματικού έργου.

Κατ΄ εξαίρεση όμως των ανωτέρω, η αμοιβή μπορεί να υπολογίζεται σε ορισμένο ποσό στις ακόλουθες περιπτώσεις: α) η βάση υπολογισμού της ποσοστιαίας αμοιβής είναι πρακτικά αδύνατο να προσδιορισθεί ή ελλείπουν τα μέσα ελέγχου για την εφαρμογή του ποσοστού β) τα έξοδα που απαιτούνται για τον υπολογισμό και τον έλεγχο είναι δυσανάλογα με την αμοιβή που πρόκειται να εισπραχθεί, γ) η φύση ή οι συνθήκες της εκμετάλλευσης καθιστούν αδύνατη την εφαρμογή του ποσοστού ιδίως όταν η συμβολή του δημιουργού δεν αποτελεί ουσιώδες στοιχείο του συνόλου του πνευματικού δημιουργήματος ή όταν η χρήση του έργου έχει δευτερεύοντα χαρακτήρα σε σχέση με το αντικείμενο της εκμετάλλευσης.

Ειδικώς δε για τους κινηματογράφους , το άρθρο 37 του Ν. 2121/ 1993 ορίζει ότι το ελάχιστο όριο της αμοιβής των δημιουργών για την εκτέλεση μουσικών συνθέσεων περιλαμβανομένων σε κινηματογραφικές ταινίες, σε αίθουσες ή χώρους κινηματογράφου είναι 1% επί των ακαθαρίστων εισπράξεων, μετά την αφαίρεση του φόρου δημοσίων θεαμάτων.

Σύμφωνα με το άρθρο 55 παρ. 1 του Ν. 2121/1993, η ΕΔΕΜ, ως Ο.Σ.Δ. έχει, μεταξύ άλλων και τις ακόλουθες αρμοδιότητες: α) να καταρτίζουν συμβάσεις με τους χρήστες για τους όρους εκμετάλλευσης των έργων, καθώς και για την οφειλόμενη αμοιβή, β) να εξασφαλίζουν στους δημιουργούς ποσοστιαία αμοιβή κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 32 παρ. 1 του παρόντος νόμου, γ) να εισπράττουν την αμοιβή και να κατανέμουν μεταξύ των δημιουργών τα εισπραττόμενα ποσά, 57 δ) να εισπράττουν την αμοιβή που προβλέπεται από το άρθρο 18 παρ. 3 του παρόντος νόμου και να τη διανέμουν μεταξύ των δημιουργών, ε) να προβαίνουν, σύμφωνα με το δεύτερο εδάφιο της παραγράφου 2 του παρόντος άρθρου, σε κάθε διοικητική ή δικαστική ή εξώδικη ενέργεια για τη νόμιμη προστασία των δικαιωμάτων των δημιουργών ή των δικαιοδόχων τους και ιδίως να υποβάλουν αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων, να εγείρουν αγωγές, να ασκούν ένδικα μέσα, να υποβάλουν μηνύσεις και εγκλήσεις, να παρίστανται ως πολιτικώς ενάγοντες, να ζητούν την απαγόρευση πράξεων που προσβάλλουν το δικαίωμα ως προς τις εξουσίες που τους έχουν ανατεθεί και να ζητούν την κατάσχεση παρανόμων αντιτύπων, κατά το άρθρο 64 του παρόντος νόμου, στ) να λαμβάνουν από τους χρήστες κάθε πληροφορία αναγκαία για τον καθορισμό, την είσπραξη και κατανομή των εισπραττόμενων ποσών, ζ) να ενεργούν, με σύμπραξη της δημόσιας αρχής ή κατά τη διαδικασία του άρθρου 64 του παρόντος νόμου τους αναγκαίους ελέγχους σε καταστήματα πώλησης ή ενοικίασης ή δανεισμού αντιτύπων ή δημόσιας εκτέλεσης των έργων που προστατεύουν για να διαπιστώνουν αν οι πράξεις αυτές δεν προσβάλλουν τα δικαιώματα των δημιουργών. Η ιδρυτική πράξη του οργανισμού μπορεί να περιορίζει τις αρμοδιότητές του σε μερικές μόνο από τις αναφερόμενες παραπάνω.

Σύμφωνα με το άρθρο 56 παρ. 1 του Ν. 2121/1993, η ΕΔΕΜ ως οργανισμός συλλογικής διαχείρισης αξιώνει από τους επιχειρηματίες ποσοστιαία αμοιβή, κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 32 παράγραφος 1 του Ν. 2121/1993, προκειμένου αυτοί να αποκτήσουν την ευχέρεια της χρήσης των έργων του ρεπερτορίου της ΕΔΕΜ με βάση το αμοιβολόγιό της το οποίο έχει καταρτισθεί και δημοσιευθεί όπως ορίζει ο νόμος.

Σύμφωνα δε με την παρ. 2 του ίδιου άρθρου, η ΕΔΕΜ δεν μπορεί, χωρίς να συντρέχει σπουδαίος λόγος να αρνηθεί την κατάρτιση με τους χρήστες των συμβάσεων που προβλέπονται στην πρώτη περίπτωση της παραγράφου 1 του πιο πάνω αναφερόμενου άρθρου 56.

Η ηθική βλάβη συνίσταται στην προσβολή της φήμης, της καλής πίστεως και υπολήψεως, του κύρους, των εργασιών και του μέλλοντος της εταιρείας μας ως εταιρείας προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας, ενόψει των συμβάσεων που έχουν συναφθεί μεταξύ της εταιρείας μας και των συγκεκριμένων πνευματικών δημιουργών (συνθετών, στιχουργών κλπ.) ή των αντιστοίχων αλλοδαπών εταιρειών και βάσει των οποίων η εταιρεία μας έχει καταστεί εκδοχέας των δικαιωμάτων των πνευματικών δημιουργών ελλήνων και ξένων.

Επίσης, θίγεται η αξιοπιστία της και αμφισβητείται το έργο της από επιχειρηματίες που εκουσίως συμμορφώνονται με τον νόμο και εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, εφοδιαζόμενοι εγκαίρως με την άδεια του Ο.Σ.Δ, δεδομένου ότι δικαίως παραπονούνται για μεροληπτική αντιμετώπιση των μη συνεπών επιχειρηματιών.

Τέλος, ένας Ο.Σ.Δ. , ως εποπτευόμενος από τον Ο.Π.Ι., υφίσταται ηθική βλάβη λόγω του ότι εμφανίζεται ότι πλημμελώς εκτελεί το έργο της ως οργανισμός συλλογικής προστασίας των δικαιωμάτων των πνευματικών δημιουργών που εκπροσωπεί.

Έτσι λοιπόν, σύμφωνα και με τα οριζόμενα στα άρθρα 54 επ. του Ν. 2121/ 1993 δικαιούται να παρίσταται ο Ο.Σ.Δ, ιδίω ονόματι, ως πολιτικώς ενάγων και όχι οι πνευματικοί δημιουργοί.